Ara błękitna Ojczyzną tej pięknej i bardzo dużej papugi jest większa północna część Ameryki Południowej. Jej obszar występowania rozciąga się, aż do północnych granic Argentyny. Ptak ten zasiedla tropikalne lasy Panamy, Kolumbii, Ekwadoru, Boliwii, Wenezueli, Paragwaju i północną część Argentyny. Lubi zasiedlać okolice nizinne gajów palmowych, gdzie klimat jest wilgotniejszy i występują sezonowe powodzie. Obszar występowania tych ptaków zmniejsza się każdego roku przez wyrąb lasów deszczowych, co powoduje zmniejszanie się populacji tych ptaków. Występują one licznie tylko w odległych, niezbyt dostępnych obszarach. Papugi te jak najbardziej nie nadają się dla osób początkujących, ich opieka wymaga trochę poświęcenia, jeśli mamy zamiar utrzymywać te ptaki pojedynczo w domu, a i chów wolierowy wymaga też obeznanego hodowcy. Ptaki te osiągają mniej więcej 86-90 cm długości, z czego prawie połowa to ogon. Ptaki te są bardzo lubiane z powodu ich doskonałej inteligencji, łatwego przystosowania się do otoczenia, łatwości oswajania się oraz ubarwienia-które u tych papug jest żółto-niebieskie z małymi dodatkami bieli i czerni. Młode ary, bardzo łatwo się oswajają i uczą wymawiania słów, wymaga to jednak poświęcenia i czasu. Nie każde ptaki są tak samo kontaktowe i jednym to przychodzi wcześniej, na drugie musimy poświęcić więcej naszego czasu i cierpliwości, a i to nie daje gwarancji, że ptak będzie wyśmienitym mówcą. Papugi te są dość odporne i możemy je większą część roku utrzymywać w wolierze zewnętrznej, która jednakże musi być sporządzona z solidnego materiału, by ptaki go nie zniszczyły i nie uciekły. Ary z łatwością przegryzają cienkie druty i niszczą części drewniane. Najlepszym rozwiązaniem jest sporządzenie jej z rurek, kątowników i pokrycie siatka o oczkach 2-3 cm, uniemożliwiających przedostawanie się wróblom i grubości drutu, co najmniej 2.5 mm. Do woliery powinien być dostawiony schron, w którym mogłyby ptaki się schować podczas niesprzyjającej pogody. Musi być on tez wykonany z solidnego materiału- cegła, pustaki. Podłoże woliery powinno być dobrze przepuszczalne. Ptaki powinniśmy odrobaczać co najmniej dwa razy w roku, gdyż są wrażliwe na wszelkiego rodzaju nicienie, którymi mogły by się zarazić w żle utrzymywanej wolierze. Utrzymując te ptaki powinniśmy im zapewnić jak najbardziej urozmaiconą karmę składającą się z różnych nasion dla dużych papug, orzechy, warzywa, owoce, zielenina, gotowany ryż, biały ser i odrobinę białego mięsa z piersi kurczaka. Ptakom podajemy też gałązki do okorowywania, by miały możliwość ścierania dziobów. Możemy podawać im też jarzębinę, głóg, czarny bez. Powinny też otrzymywać muszle mątwy, potłuczone skorupki jaj , oraz inne odpowiednie źródła wapnia-potrzebne im do prawidłowego utrzymania budowy szkielety i budowy jaj. Ptakom podajemy codziennie świeżą wodę do picia. Odróżnienie płci tych papug jest trudne. Samczyk może mieć większy dziób i mocniej zakrzywiony. Jest też czasem większy i ma potężniejszą głowę, a policzki u zdenerwowanego samca przybierają intensywnie różową barwę. Najlepszą metodą na odróżnienie płci jest jednak badanie laboratoryjne. Jeśli chcemy doprowadzić ptaki do lęgów, a co nie jest łatwe-powinniśmy posiadać parę tych papug w wieku, co najmniej 4-5 lat. Ptaki te do gniazdowania w pomieszczeniach zamkniętych, mogą przystąpić o każdej porze roku, w wolierach zaś między kwietniem a czerwcem. Przeznaczona dla nich budka lęgowa powinna być wykonana z solidnych grubych desek o wymiarach, co najmniej 50x60x100 cm z wejściowym otworem o średnicy 20-25cm. Najlepsze są jednak pnie drzew. Samica składa w gnieździe od 2-4 jaj, które wysiaduje 25-28 dni. Młode ary przebywają w gnieździe przez ok.13 tygodni i dopiero wtedy je opuszczają, a prawidłową zdolność lotu-uzyskują dopiero po tygodniu od wyjścia z gniazda. Młode ubarwieniem przypominają swoich rodziców, są jednak mniejsze, dziób ich jest jaśniejszy, tęczówka oka jest brązowa i nie posiadają opierzonych policzków. Gniazdujące pary ar, w tym okresie mogą być bardzo agresywne, broniąc swojego gniazda i jaj, oraz młodych. Ptaki te zazwyczaj dobierają się w pary na całe życie. Lubią przebywać prawie cały czas obok siebie, wzajemnie muskając się i przeczesując sobie piórka. Sama kopulacja ptaków wygląda ekwilibrystycznie, ptaki przybierają różne dziwne pozy. W ty czasie, samiec często karmi swoją partnerkę. Hodując te ptaki, powinniśmy wziąć pod uwagę, że są one bardzo głośne i mogą czasem stwarzać problemy naszym sąsiadom. Jest to jedna z najczęściej oferowanych ar w sprzedaży, w ostatnich latach w hodowlach pojawiły się ary o kolorze żółtym i szarawym. W naszym kraju jest już pokaźną ilość osób posiadających w swojej kolekcji te ptaki. Jednym z nich jest mój kolega z Lęborka. Nieliczni je jednak rozmnażają. Jest to bardzo piękny ptak i bardziej obeznanych hodowców, mogących sobie na nią pozwolić- zapraszam do przygody z tą papugą.