Świergotka seledybowa Świergotka seledybowa po papużce falistej i nimfie jest najczęściej hodowaną papugą australijską. Są to nieduże ptaki osiągające 26-28 cm długości. Swoją popularność zawdzięcza łatwości w hodowli i przyjemnemu głosu jaki wydaje. U tych papug występuje wyraźny dymorfizm płciowy, samce mają intensywnie zielone upierzenie z żółtym brzuchem i czerwona plamą na grzbiecie, podczas gdy samica są ubarwione w skromny brąz z dodatkiem żółci. Świergotki te zamieszkują sawanny i lasy eukaliptusowe południowo-wschodniej Australii. Do rodziny Psephotus zaliczamy obecnie 6 gatunków papug, od powszechnej świergotki seledynowej do niezwykle rzadkiej świergotki rajskiej (Psephotus pulcherrimus). Świergotki możemy trzymać zarówno w klatkach jak i wolierach zewnętrznych. Są polecane zwłaszcza ludziom mieszkających w blokach, którzy nie mogą sobie pozwolić na dużą głośną papugę. Samiec świergotki wydaje cichy i bardzo miły dźwięk dla ludzkiego ucha, przez co nie będzie uciążliwy dla sąsiadów, którzy lubią spokój. Klatka dla tych papug powinna być w miarę duża, tak aby mogły rozprostować w niej skrzydła, co jest niezwykle ważne dal tych ruchliwych ptaków. Papużki te daje się również oswoić, zwłaszcza młode samce chętnie się oswajają, jednak nie są to najlepsze ptaki nadające się na „pupila” ponieważ bywają bardzo płochliwe, znacznie lepiej czują się w parze i mimo tego, że nie będą przylatywały do nas na zawołanie to będą przynosiły nam dużo szczęścia i wrażeń. Jeśli mamy taką możliwość możemy wybudować naszym papużka wolierę zewnętrzną w której będą miały dużo miejsca do latania. Taka woliera powinna być sucha i mieć osłonę przed wiatrem. Świergotki są dość odporne na warunki atmosferyczne i jeżeli pogoda dopisuje to możemy je trzymać przez cały rok na zewnątrz, jednak gdy pojawią się silniejsze przymrozki należy przenieść te ptaki do pomieszczenia zamkniętego (pomieszczenie to nie musi być ogrzewane). Świergotki należy trzymać w parach, zwłaszcza w okresie lęgowym ponieważ są one dość agresywnie nastawione do innych ptaków, zwłaszcza do rozelli i innych świergotek z którymi będą toczyły walki o przestrzeń. Jednak jeśli mamy dużą wolierę i dość spokojne ptaki to po okresie lęgowym możemy trzymać je z innymi ptakami (w takiej wolierze nie powinno być dostępu do budek lęgowych). Świergotki rozmnażają się wyjątkowo łatwo i jeśli mamy dobrana parę i odpowiednie warunki to nie powinno być z tym problemu. Aby ptaki mogły przystąpić do lęgów powinny mieć dostęp do budki lęgowej o wymiarach 25x25x30 cm z otworem o średnicy 6 cm. Dno budki należy wyłożyć trocinami, które ułatwią utrzymanie higieny i zapewnią, że jaja nie będą się same przemieszczały po dnie. Na początku okresu godowego samiec popisuje się przed samicą rozpościerając ogon i wydając melodyjny głos. Następnie samica składa do budki przeciętnie 5-8 białych jaj, które wysiaduje sama przez ok. 20 dni. W tym okresie samiec dogląda ją i przynosi jej jedzenie. Młode rosną bardzo szybko i w wieku 4 tygodni opuszczają budkę lęgowa. Już u tak młodych ptaków rozróżnienie płci nie sprawia problemu, ponieważ młode od razu dostają piórka charakterystyczne dla osobników dorosłych swojej płci, jedynie są trochę bardziej matowe od dorosłych ptaków. Młode po wyjściu z budki są jeszcze karmione przez rodziców przez 3-4 tygodnie. Po tym okresie należy odłączyć je od rodziców, którzy mogą być agresywni w stosunku do swojego potomstwa. Z reguły po wyprowadzeniu pierwszego lęgu para przystępuje od razu do kolejnego, świergotki przeciętnie gnieżdżą się 2-3 razy do roku. Jeśli ptaki będą chciały wyprowadzić 4 lęg, nie powinno się do tego dopuścić przez zdjęcie budki lęgowej, ponieważ zbyt częste wychowywanie potomstwa źle się odbija na zdrowiu samicy. Świergotki karmimy podobnie jak rozelle, ich głównymi składnikami diety są nasiona zbóż takie jak proso, kanar i słonecznik. Obecnie w hodowli wyhodowano cały szereg odmian barwnych pych papug, do najpopularniejszych odmian barwnych należą: seledynowa, lutino, szek, opalowa i kobaltowa.